من محتاج نیستم....مشتاق هم نیستم

نمیشه فراموشت کرد....چرا که هر وقت که من خواستم و فراموشت کردم ....تو یه جورایی نخواستی....چرا وقتی من قطعی تصمیم گرفتم همه چی رو تو ذهن خودم تموم کنم و فراموش کردم....تو باز یه جورایی سبز شدی...چرا وقتی دیگه نمی‌خوام جای زیادی از ذهن و قلب منو اشغال کنی....تو مانع میشی....چرا دوست داری تو از من دور باشی و من به تو نزدیک.....چرا هی میخوای خودت فاصله بگیری و دیگران رو مشتاق نگه داری...

درسته که من محتاج نیستم و حتی مشتاق هم نیستم....ولی تو چرا ول کن نیستی....چرا سرزده میای تو خوابم و یه دفعه تمام رشته‌هامو پنبه میکنی.....چرا همه خوبیها رو برای خودت دوست داری و میخوای همیشه اون لبخند گوشه لبتو داشته باشی....با روش مخصوص به خودت....اما دیگران....

حالا حال اونایی رو که اینهمه از تو گریزان بودند رو میفهمم....میفهمم که تو دوست داری دیگرن رو علاف خودت کنی.....اینو خوب می‌دونم...

فقط نمی‌دونم چه تعریفی از اون غرور شخصیتی‌ات داری....آیا این نوعی مخفی‌کاری-ه که من می‌بینم و یا ترس و یا فرار کدومش؟؟؟؟؟

...دوست داشتم اینجا رو بخونی جواب بدی...دست از سرم برداری....من کشش این همه رو ندارم...باور کن ندارم.

.

.

.

پ.ن. سر این پست فقط یه ذره جوگیرم....همین

پ.ن. این روزا خیلی عادی می‌گذره

پ.ن. همینطور این روزا درگیر یه جور میانجیگری بین دو دوستم که همزمان نمی خوام هیچکدومشون رو از دست بدم ولی درگیری اونقدر شدید که هر دو دنبال یارگیری‌اند و من این وسط.....