این چند روزه نبودم
با کسایی زندگی کردم که دوسشون داشتم
درسای زیادی از زندگی گرفتم...
یاد گرفتم که آدما تشنه محبتند و هیچوقت نمی‌تونن خودشون رو از این نعمت بزرگ بی‌نصیب بدونن.
یاد گرفتم که قلب آدما خیلی کوچیکه و برای بدست اوردنش فقط لازمه که از خودخواهی‌های خودمون کم کنیم همین.
یاد گرفتم که مرز بین حس خوشبختی و غیر اون فقط یه لحظه است که ممکن برات جوری رقم بخوره که فکر کنی تمام تصوراتت تا اون لحظه خیالبافی بوده یا به قولی یه نفر که می‌گفت cheating yourself بوده... تو اون لحظه فکر می‌کنی دیگه دنیا رو سرت خراب شده....
یاد گرفتم که برای بقا باید سخت کوشید ولی نه به شیوه غریزی حیوانی بلکه به شیوه انسانی اون.
بازم مثل همیشه یه چیزی رو خوب یاد گرفتم و اون اینکه.... خدا بزرگه...
هر کاری که می‌توانی انجام دهی یا رویای توانستنش را داری آغاز کن؛ در شجاعت، نبوغ، قدرت و سحر نهفته است.
گوته
تمام تلاشمو می‌کنم تا اون رویای توانستن رو تبدیل کنم به توانستن و بعد ....
می‌دونم فقط یکیه که اون بالاست و هوامو داره.
همین
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی است...!
نمی‌دونم چرا این مساله بعضی وقتا یادم می‌ره؟ نمی دونم چرا بعضی وقتا کنترل رفتارها و احساسات با خود آدم نیست؟
نمی‌دونم چرا من به راحتی درست بشو نیستم؟ تا کی این وضع می‌خواد ادامه داشته باشه؟
شاید تا وقتی که پرواز رو یاد گرفتم.... و دیگه پرنده برام بی‌ارزش شد...
به امید اون روزم...