دوستان خوبم

تعدا دوستای صمیمی من از دوران مدرسه گرفته تا الان و با وجود تحصیل در دو دانشگاه مختلف، جمعا به تعداد انگشتای دو دست هم نمی‌شن.

البته با همه تقریبا روابط خوبی دارم ولی دوستای نزدیک بهم خیلی کمند شاید اندازه انگشتای یه دست.!

یکی از دلایل اصلی این مسئله برمی‌گرده به شخصیت من که در مورد مسائل خصوصی خودم فوق‌العاده درون‌گرا تشریف دارم و این مسئله باعث میشه که حتی همین دوستای نزدیکم هم بعضا گله‌مند بشن...

البته یه دوست خیلی خوب دارم که درسته روابط دوستی‌مون بیشتر از 2 تا 3 سال نمیشه ولی اون خوب این مسئله رو فهمید و خوب هم تونست تا حدی بهم کمک کنه تا در مورد مسائلی که اذیتم می‌کنن صحبت کنم واقعا هم ازش ممنونم(هر چند آدرس اینجا رو نداره)

اما از وقتی وبلاگ می نویسم واقعا احساس راحتی بیشتری دارم ...یه جور احساس خالی شدن...اینجا می‌تونم هم هرچی دوست داشتم بنویسم و هم اینکه از نظر دوستای خوبی که دارم مطلع میشم و بعضا باهاشون همدریدی میکنم...باهاشون می‌خندم و یا احیانا...

.

.

پ.ن. هدف این پست فقط در آمدن از موود پست قبلی بود...همین!

پ.ن. در ضمن از همه دوستانی که همدری کردن و یا حتی خواستن کمک کنن...واقعا ممنونم ...و هم خوشحالم که اینجا رو دارم. در مورد اون مسئله هم فعلا سعی می‌کنم بهش فکر نکنم ولی بعدا حتما در موردش می‌نویسم.... فکر می‌کنم این مشکلیه که خیلی از ماها با شرایط موجود داریم و شاید در مورد من مسئله حادتر بود...به هر حال...