آرام...آرام

از در دانشگاه اومدم بیرون...

تنها حسی که داشتم سرگردونی بود...

اشک تو چشام حلقه زده بود...

فقط می‌خواستم اولین ماشینی که وایساد سوار شم و خودمو برسونم خونه....

حس بدی بود...بد

.

اتوبوس جلوم وایساد ....

تقریبا خالی بود...باعث تعجب هم بود...

اتوبوس تجریش-آزادی و خالی؟

سوار شدم....

تو ایستگاه بیمارستان میلاد، یه خانم تقریبا 50-60 ساله نشست روبروم...

از درد داشت می‌نالید...

تسبیح‌اش رو درآورد ... و شروع کرد به گفتن ذکر....بعد از چند دقیقه تقریبا آروم شد....آروم.

داشتم فکر می‌کردم به خیلی چیزا....

1 به تاثیر خدا تو زندگی آدما

2 به فرهنگ ایرانی و نوع خاص زندگی

3 به خودم و اینکه از زندگی چی می‌خوام

4 به استادم که پارسال بهم گفت که خدا رو شکر کنم که دغدغه‌هات اینان...و راست می‌گفت

5 به آینده و اینکه بالاخره چی میشه

6 به اون زن و این که خودش بلده زندگی کنه ولی به روش خودش

به خیلی چیزا

و در نهایت وقتی رسیدم خونه داشتم به این فکر می‌کردم که راه و روش زندگی ما فقط بستگی به تعریفی داره که از زندگی داریم و تعریفی که از خودمون داریم.

.

.

.

.

افوض امری الی الله