واقعه کربلا: انقلاب یا فاجعه؟؟؟

...از حسین می گفت...از جوونایی که یکی یکی شهید می‌شدند...از زینب و صبوری‌اش...در اصل اون واقعه رو سعی می کرد ترسیم کنه...و مردمی که با شنیدن این تصویرسازی به گریه می‌افتادند... آخر مراسم شربت می‌دادن و شعله زرد و یا شام بود و... اونایی که بیرون می‌اومدند یه آرامش خاصی تو چهره‌شون بود انگار که با گریه‌هاشون خالی شده باشن و آسوده... شاید اینم یکی از خوبیهای مجلس امام حسین-ه و مکتب اهل بیت....

فقط یه چیزی...

تو این فکرم که چرا همه آنچه که مردم از کربلا می‌دونن فقط یه فاجعه است و نه یه انقلاب...انقلابی که نوعی دگرگونی در همه زمان‌ها به حساب می‌اومد...که یکی از پیام‌های اصلی‌اش ازادی از پذیرش هر نوع بندگی غیر خدا بود...نمی‌دونم اصلا مردم به این مساله فکر می‌کنند....یا اصلا اطلاع دارن...

 شاید حلقه گمشده عصر ما همین باشه... یعنی بنا به اقتضا به خاطر منافع و مصالحمون (که خودمون هم تعریفش می کنیم)، بنده این و اون می‌شیم ... بنده پول هم که هستیم ... نذری می‌دیم در راه حسین...سینه می‌زنیم و خودمون رو هم فدائی راه حسین می‌دونیم...

نمی‌خوام بگم این کارها درست-ه یا غلط...

می‌خوام بدونم....

از انقلاب کربلا چی یاد گرفتیم؟؟؟...اصلا اونو انقلاب می‌دونیم..؟؟؟

با تمام این حرفا یه چیزی رو خوب می‌دونم و اون اینکه:

 پیام کربلا آزادی از بندگی غیر خدا بود تا آفریدن صحنه‌ای که مردم سالیان سال برای قربانیان اون گریه کنن...

شاید گفتن این نکات تکراری به نظر بیاد ولی متاسفانه روز به روز داره شدت بیشتری داره می‌گیره.

.

.

پ.ن. خدایا تو این یک سال و خرده‌ای من همه تلاشم رو کردم ولی اونچیزی که زیاد بود بن‌بست‌هایی بود که سرراهم بود...می‌دونم که آدم صبوری نیستم ولی ناامید هم نشدم... خودت گفتی ما وضعیت کسی رو تغییر نمی‌دیم مگر اینکه خودش بخواد ...خدایا! من که خواستم... من که خواستم ...پس چرا...