یه درس بزرگ

امروز شماره یه نفر رو تو دفترچه تلفن گوشیم دیلیت کردم چرا که دیدن شماره هم عذابم می‌داد. ولی بعدش داشتم فکر می‌کردم من باید قبل از دیلیت یه پیام تشکر براش می‌فرستادم چرا که با کارش یه درس بزرگ بهم داده بود بدون اینکه متوجه بشه. باید براش می‌فرستادم "مرسی که یادم دادی حتی تو شرایط خیلی سخت هم نباید عزت نفس خودم رو زیر پا بزارم".

حدود یه سال پیش وقتی من تو یه شرایط خیلی سخت قرار گرفته بودم یهو به ذهنم رسید که می‌تونم از این آقا کمک بگیرم از این آقایی که به نظرفرهیخته می‌اومد و به قول خودش هم خانواده من به گردنش حق زیادی داشتن و من هیچ فرقی با دخترش براش نداشتم!!!!! وقتی موضوع رو باهاش درمیون گذاشتم بهم اطمینان داد که در "اولین فرصت" کارم مربوطه رو برام انجام میده و باهام تماس میگیره و من چنان بهش امیدوار شدم که مساله رو حل شده تصور می‌کردم ولی غافل از اینکه این گول‌زدنی بیش نیست و تا به امروز که یک سال از اون قضیه میگذره هنوز این "اولین فرصت" بدست نیومده. از اینکه برام کاری انجام نداد ناراحت نیستم شاید نتونست!!(که مطمئنم اینجوری نیست) ولی از اینکه احساس میکنم منو سرکار گذاشت و بهم توهین کرد و اینطوری ایگنورم کرد، اعصابم خرد میشه و به همین دلیل هم شمارشو دیلیت کردم. تا دیگه شماره کسی رو که توسط اون من برای اولین و آخرین بار عزت نفسم رو زیر پا گذاشته بودم، نداشته باشم.

خودخواهی آدما حد و اندازه نداره! و انگار با دهان تشنه مردن بر لب دریا باید ارجح باشه به آب خواستن از دیگران و شاید درسته که میگن "اشک کباب موجب طغیان آتش است" انگار وقتی کمکی از کسی می‌خوای و تمام عزت نفس خودت و شاید خانواده‌ات رو زیر پا میزاری اونا برا خودشون یه فکر دیگه میکنن...

اصلا نمیدونم چطوری این قانون لعنتی تو فرهنگ و زندگی ما آدما جا خوش کرده که به محض اینکه متوجه میشیم دیگران به دردمون نمی‌خورن اونا رو ایگنورشون می‌کنیم و دیگه خواسته‌هاشون ونیازهاشون اصلا برامون مهم نیستند در عین حال سعی می‌کنیم دوستایی پیدا کنیم که بیشتر به دردمون می‌خورن...

.

.

.

.

با تمام این اوضاع  و احوال باز هم میگم که:

مرسی که یه درس بزرگ بهم دادی که دیگه حتی تو شرایط خیلی سخت هم عزت نفس خودم رو زیر پا نزارم.